Heb een extreme moeilijke tijd gehad. Ik zat onder druk van de sociale dienst, tegen de zomertijd kon ik weer een oproep krijgen wat in je hoofd bezig blijft houden en in het meeste geval komt dan alle tegenslag tegelijk om de hoek. Het ging met Gringo, mijn wolfhond niet de goede kant op. Ischa pas laten inslapen en dacht met Gringo onder medicatie nog een jaar verder te kunnen gaan. Intussen had ik een Tervuerense hond van 2 1/2 jaar geschonken gekregen van de oude fokster van Ischa. Twijfelde eerst omdat het een roedelhond was en na een goed gesprek gingen we er toch voor. Speciaal gebracht uit Groningen, dus niet een twee drie terug voor als het niet goed zou gaan. Beiden hadden we het vertrouwen erin maar helaas, deze hond was enorm angstig waarmee je niet kon werken. Heel voorzichtig ging ik te werk maar ik werd steeds verdrietiger eronder, zowel voor de hond als voor mezelf. Ik moest een keuze gaan maken.. er kwam op dat moment een brief van de soos en moest een zelfgeschreven verklaring gaan afleggen. Tegelijkertijd ging het met Gringo in een week zo slecht dat ik het niet meer kon aanzien. Wilde hem nog zo graag bij me maar het ging niet meer. De dierenarts deed een paar testen waaruit bleek dat hij eigenlijk meer pijn had dan ik deed vermoeden. Kim zei nog, mam hij mist Ischa denk ik en ze kan gelijk hebben. Ze zijn samen, het zal misschien zo wel bedoeld zijn!
